Dusup kalkmak da onemli bir egitimdir cocuk icin..

Parka gittigimizde etrafimdaki annelere bakiyorum da cocuklarimizi fazla mi evhamli yetistiriyoruz demeden edemiyorum kendi kendime..5/6 yaslarindaki cocuklarin bile anneleri  dusmesin diye etrafinda pervane donuyor.

Ben bu konuda cocuklari biraz rahat birakmaktan yanayim yani gozlemliyorum da anneleri cok tedirgin olan cocuklar,onlar aman dusersin dedikce kendilerine guvenini yitiriyorlar ve hep urkek duruyorlar birseylere yaklasirken.Tabii ki anneler o niyette degiller ama biraz cesaretini kirmis oluyorlar cocugun.

Elbette ki takip edelim cocugumuzu hep arkasinda olalim,gozumuz uzerlerinde olsun ama korkularimizi cok belli etmiyelim onlara diyorum,her dustugunde kosmayalim,birakin kendisi toparlanip kalksin,hayatta dusmenin de dogal birsey oldugunu ve kendi kendine nasil kalkabilecegini ogrensin simdiden.

En onemlisi de birseyleri kendisi yapabilecegine inansin cocuk,onun yaninda sen yapamazsin,oraya cikamazsin,dusersin gibi konusmalari fazla yapmamaya ozen gosterelim,onun yerine "dikkatli ol tatlim,yardima ihtiyacin olursa ben burdayim ama bence kendin basarabilirsin" diyelim ve biz de yapabilecegine inanalim gercekten ki o da inansin.

Ben kucuklugunden beri cocuklarimin dusmesinden cok korkan bir anne degilim,dussunler kalkarlar diye kendimi de rahatlatirim hep.Zaten cok hareketli cocuklar biryerlerden dusup kalkmadan buyumelerine imkan yok aksine ben dusmeyen,dusmesin diye surekli hareketi kisitlanan cocuktan korkarim cunku nadiren de olsa dusse o cocugun yuzundeki korkulu ifade tarif edilemez sanki cok buyuk bir hata yapmis  ve nasil bunu duzeltecegini bilmiyormus gibi  bakiyor etrafa tabii bu psikolojik boyutu bir de en kotusu cok nadiren dusup kalktigi icin fiziksel olarak denge problemi olabiliyor ve daha tehlikeli dususler yasayabiliyorlar.

Lutfen once biraz kendimizi rahatlatalim daha sonra cocugumuza sunu ogretelim; dusmek de gayet normal birsey ve onemli olan kendi kendine kalkabilmek..